Postuum uitgebrachte thrillers van Luc Deflo

11 september 2020, 13:06 Literatuur

In november 2018 overleed de Mechelse misdaadauteur Luc Deflo op zestigjarige leeftijd. Ongezien in het wereldje van thrillers was dat hij nog vier manuscripten voor zijn dood inleverde bij zijn uitgever. Naar zijn wens worden die nu postuum uitgebracht. Deflo schrijft (schreef …) in behaaglijk, wat rondborstig Nederlands.

We herinneren ons nog zijn debuut ‘Naakte zielen’ (2000), bijbels geïnspireerd, over twee echtparen met kinderen die allemaal worden uitgeroeid door een dader met een obsessie voor spinnen. Superspeurder Dirk Deleu maakt zijn opwachting. Een soort vervolg op ‘Naakte zielen’ was ‘Bevroren hart’ (2001). In ‘Lokaas’ (2001) werd een extreemrechtse politicus per kogel vermoord: een politieke afrekening of toch drugs? Na zijn sterk debuut bewees Deflo dat het mogelijk was om politiewerk realistisch neer te zetten, zonder spanning in te leveren. In ‘Kortsluiting’ (2002) schreef Deflo een verhaal over de hallucinante kwelgeesten en obsessies van een moordenaar met een kind als inzet. In ‘Sluipend gif’ (2003) werd een verdachte in een hoek gedreven, gevolgd door een knisperend spannende gijzeling in een dakgoot, maar daarmee blijkt de zaak niet opgelost. Vaart en spanning kwamen pas terug bij de slotconfrontatie. In ‘Onschuldig’ (2004) bezwangerde Deflo’s topspeurder Dirk Deleu een ondergeschikte (à la Aspe datzelfde jaar) en kwam hij door zijn overspel op non-actief. ’Weerloos’ (2005) bevatte een intrige met veel dwaalsporen en toch logische draaien onderweg, met fraaie, humorvolle beschrijvingen van onbeholpen gedragingen van topspeurder Deleu en zijn collega’s. In ‘Hoeren’ (2006) waren niet de vermeende moordenaars van een Colombiaanse hoer de echte. ‘Copycat’ (2005) was een moorddadig psychodrama dat zich mooi ontrolde tot een superieure ontknoping.

Typetjes

Een jachtig verhaal schrijven en herkenbare typetjes maken van zijn al te menselijke speurders was steeds aan Deflo besteed. Hij liet zijn thrillers in moordend tempo van de band rollen. In ‘Ademloos’ (2006) was de affaire Dutroux er niets bij: dit keer waren de pedofielen werkelijk doorgedrongen tot in de hoogste regionen van de rechterlijke macht en de staatsveiligheid. ‘Spoorloos’ (2007) ging over een klein meisje dat werd ontvoerd in een Mechelse bioscoop. Al snel werd duidelijk dat een bij de zaak betrokken crimineeltje de speelbal was van de echte dader.

Een wonder van ingetogenheid was ‘Angst, Belgisch’ (2007) in vergelijking met de ‘Cel 5’-trilogie die Deflo hiervoor publiceerde. In de hoofdrol ditmaal geen perverse pedo’s, maar een brave bankbediende die droomt dat zijn computersysteem hem eeuwige roem zal brengen. ‘Pitbull’ (2008) was een seriemoordenaar die zijn vrouwelijke slachtoffers letterlijk verscheurde en die handelde uit haat jegens zijn slappe moeder die zich door zijn alcoholische vader liet mishandelen. In ‘Schimmen’ (2009) ontmoet vaste speurder Deleu zijn voormalig liefje Ingrid, die hem destijds zo wreed aan de kant heeft gezet en nu merkwaardigerwijs haar afscheidsbrief terug wil. Nog sterker was ‘Jaloezie’ (2010) waarin in een rustig buurtje een 34-jarige vrouw met 34 messteken om het leven wordt gebracht. In ‘Giftige vlinders’ (2013) viel een verwarmingstechnicus als een blok voor een oosterse prostituee hoewel hij gelukkig schijnt met een goedlopend eigen bedrijfje, een geslaagd huwelijk en een toffe dochter. ‘De donkere maan’ (2015) behandelde een actueel thema: twee allochtone zussen ‘verwesteren’ stilaan, wat tegen de wens van hun conservatieve ouders is. Een aspirant-bruidegom blijkt bovendien een machtige drugsbaron. In ‘Nacht en nevel’ (2017) waren de boosdoeners van dienst travestieten, pedofielen en de ergste van het zootje was een priester. ‘Verdorven’ (2018) was Deflo’s laatstverschenen roman toen hij nog leefde: eens te meer eerder een whydunnit dan een whodunnit. Over een hoofdcommissaris van politie die een vrouw vermoordt. In een ranzig scharrelhotel is een vrouw daar getuige van, maar bij het politiekorps stuit ze op manipulatie en machtsmisbruik.

***

Van de vier ingeleverde manuscripten die nu postuum worden uitgebracht verschenen inmiddels al drie delen. Het eerste, ‘Levend speelgoed’ (2019) is een onderdeel van Deflo’s serie over het rechercheursduo Nadia Mendonck en Dirk Deleu, een liefdeskoppel, wat zich vooral uit in haar bewondering voor zijn speurderskwaliteiten. Een conflict over een oude vriend van Mendonck die bij een seriemoordenaarszaak in beeld komt, drijft de geliefden uit elkaar.

‘Ricky en Ronnie’ (2019), de tweede van de vier nagelaten boeken, gaat over een liefdesstelletje dat wordt gegijzeld door ene Ricky, een sinistere elektricien, telefonisch aangestuurd door ene Ronnie. De ten dode opgeschreven Deflo schreef, met overtuigend plezier, deze betere thriller over vier onaangename, opportunistische personages die om elkaar heen draaien. Per plotwending tonen ze zich van een nog laffere, morsigere of slinksere kant. Het is warempel moeilijk partij te kiezen op de menselijke inborst in deze zwarte satire.

In het derde postuum verschenen boek, ‘Smachtend verlangen’ (2020) heeft Deflo zich nog eens flink uitgeleefd op expliciete beschrijvingen van perversiteiten. Vijf onschuldige Vlamingen worden gruwelijk vermoord door een knotsgekke figuur. Eens te meer geschreven op Deflo’s staccatomanier, met tussendoor een pleidooi tegen het opsluiten van jonge criminelen in instituten. Volgens de dader in het boek word je daar alleen maar slechter van.

John Rijpens