Verwarring
De voorstad bloeitOp de laatste zomerse dag van september -zo voorzienig- tikken we dit in. Onder de zonnetent van ons terras schuiven taferelen voorbij waarvan we vermoeden dat ze de stabiliteit en de rechtlijnigheid van de opvoedingssituatie van onze kinderen en dus de komende generatie ondermijnen. De meteorologische omstandigheden alleen al. Wanneer is het zomer en wanneer winter? Klimaatcrisis, overstromingen, hittegolven, orkanen, droogte en bosbranden op de meest onverwachte plaatsen. Landen snellen elkaar te hulp of niet, afhankelijk van de politieke context.
Zoveel feiten creëren psychische vermoeidheid. Een lerares in de school waar ik nu actief ben, vroeg de 16-jarigen in de klas: “Wat doen jullie eigenlijk graag? De school staat misschien niet op de eerste plaats. Misschien zijn er wel andere activiteiten.” Het unanieme antwoord van de leerlingen was: “Slapen en eten”. Onze ouderwetse verwachting wees in de richting van sport, jeugdbeweging, engagement. Niets daarvan. Wanneer we de klasgroep bekeken die collectief tijdens een korte pauze naar de smartphone greep, leek de oprisping te kloppen. “Slapen en eten”. Wellicht waren ze ‘op de gsm zitten’ vergeten. Of dat verslavende gedrag hun levenswaarden opkrikt? Ze hebben het niet makkelijk, zien zoveel schokkends of verdrinken in de leegte.
Duizenden asielzoekers slapen noodgedwongen op straat. 27% van de daklozen zijn nog altijd kinderen. Ook Nederland weet geen raad met zijn 32.000 nieuwkomers en de spreiding mislukt hopeloos. Europa neemt initiatieven om de instroom tegen te houden, maar de bootjes blijven varen en akkoorden zoals met Tunesië leiden naar nog grotere drama’s. Politici zijn vleugellam. De traditionele particratie staat op de helling. Nieuwe verkiezingen zullen leiden naar een herverdeling van het landschap. De belangrijkste Amerikaanse presidentskandidaat hangt een zware gevangenisstraf boven het hoofd. Herinnert u zich de Capitoolbestorming? Zeven Afrikaanse landen zijn in oorlog en drijven mensen op de vlucht. De positie van wereldheersers als China blijft onduidelijk, ook in de wispelturige, dreigende oorlog tussen Rusland en Oekraïne die zich op nauwelijks 2000 km afstand van ons terras afspeelt. Ook de Belg is op zijn hoede.
De mentale crash van de Vlaming is aanzienlijk, zeker na het coronavirus. 1 op 10 van onze medeburgers kampt met behoorlijke psychische problemen. Ze kunnen op korte termijn nergens terecht. Er is een tekort aan hulpverleners en de wachttijden lopen op tot een half jaar. Als je dan als alleenstaande moeder met kinderen ook nog in een financiële crisis zit en de poorten van het buitengewoon onderwijs dicht blijven … De kloof tussen arm en rijk wordt breder en het wederzijdse begrip geringer. Ook onze eigen kinderen zijn niet ongevoelig voor de bomaanslagen en executies in de Antwerpse regio. De drugsmaffia, zonder normen en waarden, wordt sterker. Het gevoel van onveiligheid en het wantrouwen worden gevoed door grote en kleine criminaliteit.
Onze wijk, gezegend met een buurtnetwerk, ‘een digitaal participatieplatform voor inclusie, vergrijzing en buurtzorg’, heeft niet te klagen. Net zoals de meer bekende sociale media, stoten we echter dagelijks op kreten van eenzaamheid en hulpeloosheid. Wat erger is: mensen zitten op elkaars kap en manifesteren soms op agressieve wijze onbegrip en onverdraagzaamheid. Zit iedereen toch wat in zijn eigen schuilkelder met verbale en andere wapens in de aanslag? In deze atmosfeer begrijpen we best dat jongeren vooral willen slapen en eten. Beschut op ons nu nog zomerse terras, besef ik de relativiteit van rust, evenwicht en welzijn. De onzekerheid schuift als een donkere wolk voorbij en we weten niet in welke richting ze drijft. Anders dan toen wij jong waren in de vorige eeuw.
Marc van Riel
“Als de wereld je niet in verwarring brengt, ben je verkeerd geïnformeerd”.(Wiet van Broeckhoven)
Foto: Pixabay