Rivaliteit kan gezond zijn. Meestal gaat rivaliteit over een wedijver tussen tegenstanders die hetzelfde doel willen bereiken. Vaak wordt rivaliteit ook uitgespeeld tussen partijen, al dan niet in de hand gewerkt door een opgefokte werkelijkheid door de media. In de sport is rivaliteit schering en inslag. Ronaldo wordt uitgespeeld tegen Messi zoals destijds Rik Van Looy uitgespeeld werd tegen Rik Van Steenbergen. Soms neemt rivaliteit ernstige, bijna kinderlijke vormen aan.
Bekend is de rivaliteit tussen Royal Antwerp F. C. en Beerschot-Wilrijk. Aanhangers van beide ploegen hebben een al dan niet gespeelde hekel aan elkaar. Het is haast onmogelijk om bij supporters van de ene ploeg een goed woord te uiten tegenover de andere ploeg. Dat gaat zelfs zo ver dat supporters van Antwerp – de oudste club van het land en dus stamnummer 1 – het getal 13 niet over de lippen (willen) krijgen. Dertien is het stamnummer van de rivaal. Het toeval wil dat Antwerp precies 13 jaar na degradatie (naar Tweede Klasse) opnieuw promoveerde naar de Eerste afdeling. Voor Antwerp-supporters (zoals Eric Van Looy, Tom Waes of Luc Wijns bijvoorbeeld) is dit niet 13 jaar later, maar 12+1 jaar later. Zo vér kan dit gaan.
Leo Tindemans
Ook in het bedrijfsleven en in de politiek kan rivaliteit vreemde vormen aannemen. Een treffend voorbeeld is de wrevel die in sommige kringen Leo Tindemans opriep. Hij is de geschiedenis ingegaan als de man die de meeste voorkeurstemmen behaalde bij de Europese verkiezingen van 1979, hetgeen hem de bijnaam opleverde van ‘de man van 1 miljoen stemmen’. Zijn populariteit werkte sterk op de zenuwen van zijn rivalen, die ook in grote mate in zijn eigen partij te vinden waren. Hij had in totaal 13 jaar een ministerportefeuille, waarvan hij 4 jaar premier was.
Wilfried Martens
Journalist Leo De Haes vertelde mij ooit een opmerkelijk verhaal over de kinderachtigheid van politieke rivaliteit. Voor het weekblad ‘Humo’ zou hij een interview afnemen van Wilfried Martens, op dat ogenblik premier van het land. Wilfried Martens nodigde de journalist uit in zijn buitenverblijf in Oostduinkerke en stelde voor samen een fietstocht te maken langs de duinen en op deze manier het interview af te werken.
Alles verliep ongestoord, maar de journalist had wel opgemerkt dat Wilfried Martens regelmatig naar zijn uurwerk keek.
Op een bepaald ogenblik komen ze op hun fietstocht een herberg tegen. Wilfried Martens stopt, zegt niets, maar kijkt op zijn horloge. Enkele minuten later zegt hij tegen de journalist: ‘Laten we hier een pintje drinken want nu is het een bijzonder moment voor mij.’ De journalist antwoordt: ‘Akkoord, maar waarom is het nu een bijzonder moment?’ Wilfried Martens antwoordt: ‘Vanaf nu ben ik langer premier van dit land dan Leo Tindemans.’
Je kan je toch niet inbeelden dat grote staatslieden zich door dergelijke banale feiten laten leiden. En toch blijkt dat we allemaal maar kinderen blijven en dat competitiedrang een drijfveer kan zijn die men niet verwacht op dit niveau van onze samenleving. Het is nochtans een echt gebeurd verhaal.
Frank Blatt
