Hoewel hij vooral in Sint-Job-in-‘t-Goor gewoond heeft en er een gedenkplaat voor hem onthuld werd met het opschrift ‘De geest rust nooit’, ligt Max Wildiers (1904-1996) begraven op het kerkhof van Edegem. Hij was de zoon van Emiel Wildiers (o.a. medestichter van de daensistische Vlaamse Christene Volkspartij) en de broer van Frans Wildiers (o.m. gouverneur van Antwerpen en na de bezetting directeur van het VEV en aan de basis liggend van de Financieel-Economische Tijd).
Wij herinneren ons Max Wildiers vooral als Scrutator, zijn pseudoniem in De Standaard waar hij ook aan de basis lag van de gereputeerde bijlage de Standaard der Letteren. Als Scrutator gaf Max Wildiers wat graag zijn visie ten beste over de actualiteit en pleitte hij voor een zo ruim mogelijke Vlaamse zelfstandigheid, voor een autonoom, democratisch Vlaanderen met een grote Europese en mondiale openheid.
Teilhard de Chardin
Als theoloog en filosoof en kapucijn promoveerde hij in de theologie aan de Gregoriana in Rome in 1932. Hij studeerde biologie en legde zich vooral toe op de verhouding tussen natuurwetenschappen en theologisch denken. Hij schreef o.m. Het wereldbeeld van Pierre Teilhard de Chardin (1960, Standaard uitg.) en Teilhard de Chardin. Een inleiding in zijn denken (1967 Standaard uitg.), vertaald in het Frans, het Engels, het Duits, het Italiaans, het Spaans, het Portugees, het Pools, het Tsjechisch, het Japans! Teilhard, een Franse jezuïet, theoloog en geoloog zocht naar een manier om het evolutionisme en katholicisme met elkaar te verzoenen (en werd in 1950 door Rome veroordeeld!). Wildiers werd een fervente aanhanger van zijn werk en na de dood van Teilhard in 1955 leidde hij de uitgave van het VOLLEDIGE oeuvre van Teilhard in dertien delen.
Max Wildiers doceerde ook aan de universiteiten van San Francisco en Leuven, was menigmaal gasthoogleraar en gaf tal van voordrachten in binnen- en buitenland.
Geen vriendje van de kardinaal
Geconfronteerd met de excessen van de repressie (ook in eigen familie) lenigde hij met ingezamelde gelden de materiële nood van vele Vlaamse gezinnen en tornde hij op tegen de obstructiepolitiek van kardinaal Van Roey.
In 1976 won hij de Belgische driejaarlijkse Staatsprijs voor het Essay voor zijn studie Wereldbeeld en theologie van de middeleeuwen tot vandaag. Dit werk is een cultuurhistorische studie over de invloed van de veranderde kosmologie op het religieuze denken. In het slothoofdstuk pleit Wildiers voor een dynamische werkelijkheidsvisie in de geest van de procesfilosofie van A. N. Whitehead.
Persoonlijk hebben wij de beste herinneringen aan Max Wildiers door zijn boeken Afscheid van Los Alamos: notities in het nucleaire tijdvak (1987, verschenen bij DNB/Pelckmans) en vooral aan Denkend aan Walschap (1990).
