Dit gedicht schreef ik 3 jaar geleden naar aanleiding van de verdrinkingsdood van de kleine Aylan. Helaas is het vandaag nog steeds even brandend actueel.
Ik wacht …
Ik wacht op een wereld …
Een wereld die rond is én
waarin mensen vrij zijn
om zich te bewegen.
Vrij om elkaar te ont-moeten.
Vrij om elkaar om hulp te vragen.
Vrij om elkaar hulp te geven.
Vrij om elkaar toe te laten.
Vrij om elkaar te troosten.
Wie is er bang?
Wie is er op de vlucht?
Wie stikt er op zijn eiland van hebzucht,
terwijl hij zijn medemens laat stikken in een zee van onverschilligheid?
Bange blanke man …
Terwijl onze aarde in overvloed geeft wat mensen nodig hebben om te leven, blijven wij geloven in de leugen van de noodzaak van economische groei.
Arme blanke man …
die blijft geloven dat het recht op leven uitsluitend toebehoort aan wie bijdraagt aan onze welvaart.
Aylan is een mondje minder dat we moeten voeden. Een a-ziel-zoeker minder die onze welvaartstaat belast.
Slaap zacht … arme, bange blanke man.
Fik Verbiest
