België maakte zich onlangs op voor de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen en wacht nu op de vorming van een nieuwe regering. Traditiegetrouw schenken heel wat media zeer veel aandacht aan dit gebeuren. Dat is op zijn minst bijzonder omdat het politieke bewustzijn van de doorsnee burger op een zeer laag pitje staat. Zo beweren velen dat stemmen weinig helpt omdat er toch nooit wat verandert en doen steeds meer mensen zelfs niet de moeite om zich naar de stembus te begeven. Dat onze voorouders op de barricade stonden en hun leven riskeerden om stemrecht te bekomen, werd door de meeste mensen al lang vergeten. Integendeel, velen vinden ‘moeten gaan kiezen’ uiterst vervelend.
“Vastgeroeste principes of oplaaiende emoties regeren,
maar laten zelden toe dat politici of kiezers een wijs besluit nemen
dat getuigt van een visie op lange termijn.”
Veel meer gedrevenheid bij de kandidaat-politici, die met veel vuur de degens kruisen in debatten op tv en in de geschreven media. Wie zijn of haar gelijk wil verdedigen, doet dit best met rake oneliners. De media schenken namelijk hooguit enkele seconden aandacht aan de overvloed van boodschappen en beloften die politici willen communiceren. Een flinke dosis profileringsdrang verhoogt de kans op aandacht, want spektakel levert kijkcijfers op en dat is waar heel wat media voor gaan. Om diezelfde reden worden tegenstellingen vaak op de spits gedreven en brengt men liever verslag uit van een pittige strijd, dan aandacht te besteden aan wijs overleg dat tot duurzame oplossingen kan leiden.
Toch zijn er de afgelopen jaren ook heel wat dingen veranderd. Vroeger vormden drie grote ideologieën de basis van de partijpolitiek. De liberalen, de socialisten en de katholieken beheersten de politiek en konden rekenen op een relatief grote en trouwe achterban. Momenteel is het politieke landschap erg versnipperd en vergt het een grondige analyse van de partijprogramma’s om te achterhalen waarvoor iedere partij staat. Zelfs binnen eenzelfde partij zijn serieuze meningsverschillen niet uitgesloten. Wat weinig of niet veranderde, is dat heel wat kiezers stemmen uit eigenbelang. Men voelt zich het beste vertegenwoordigd door die partij of politicus die dit eigenbelang ondersteunt of beschermt. Helaas worden zowel de programmapunten van politici als het stemgedrag van vele kiezers nog steeds gedomineerd door het hoofd of de buik. Vastgeroeste principes of oplaaiende emoties regeren, maar laten zelden toe dat politici of kiezers een wijs besluit nemen dat getuigt van een visie op lange termijn.
De partijprogramma’s waaruit we mochten kiezen, werden stuk voor stuk geïnspireerd door dezelfde leugens die ons reeds decennialang worden voorgehouden: iedereen moet een job hebben tot hij bijna 70 is, de koopkracht moet omhoog en de economie moet vooral blijven groeien. Deze nefaste spiraal draagt de naam vooruitgang! Wie zegt dat we niet achteruit moeten? Wat als niet onze economie, maar onze groenten opnieuw zouden groeien? Wat als ons besef opnieuw zou groeien dat de natuur voldoende potentieel heeft om voor overvloed te zorgen voor iedereen? Wat als meer en meer mensen de handen in elkaar slaan en eisen dat de natuurlijke rijkdommen niet langer worden verkocht door een elite, maar worden verdeeld onder allen? Voor dit soort benadering is het blijkbaar nog te vroeg … Deze onderwerpen worden op politiek vlak weinig of niet behandeld. Eerst wil men de economische crisis oplossen door de mensen harder te laten werken, zodat ze meer kunnen consumeren. Zo blijven zowel hardwerkende ondernemingen als werknemers bijdragen aan een systeem dat de ongelijkheid tussen arm en rijk in stand houdt.
Voor alle duidelijkheid, ik heb op 25 mei met veel moeite mijn stem uitgebracht. Als zwevende kiezer was ik op verkiezingsdag zelfs niet eens binnen de dampkring geraakt. Mijn keuze zou allesbehalve een verstandige keuze worden, maar wel een keuze van het hart. Als een of andere kandidaat me ervan had kunnen overtuigen dat hij een eerlijk antwoord zoekt op bovenstaande vragen, dan zou het van geen belang zijn voor welke partij die opkomt. Kiezen voor geluk, is niet altijd een verstandige keuze. Het vergt vaak het loslaten van oude overtuigingen en principes en van de vooroordelen die zij jarenlang hebben gevoed. Op zoek gaan naar politici die hiertoe bereid zijn en met je hart stemmen, is de enige goede methode. Alleen op deze manier kunnen we ‘de moeder van alle verkiezingen’ zwanger maken van een gezonde baby, die de noodzakelijke zorg garandeert voor onszelf en onze komende generaties.
“Never underestimate the power of stupid people in large groups!” Jef Staes
“Waar het verstand de wijsheid ondermijnt, is het einde nabij.” Fik Verbiest
Fik.verbiest@periodiekske.be Jouw mening verneem ik graag!
