Dip

Daar is hij weer … Het Duwtje In de Put of kortweg Dip. Deze tijd van het jaar noem ik hem Winterdip. De meeste mensen die me kennen, noemen hem Dipje, omdat zij niet aanvoelen hoe manifest hij wel aanwezig is. Nu en dan komt hij langs. Zelden kondigt hij zijn komst aan en nooit zegt hij waar hij vandaan is gekomen. Hij is er gewoon en doet het licht uit. Daar zit ik dan. Ik kan bijna niet voor- of achteruit en leef op automatische piloot. Of wat je leven kunt noemen …

Regelmatig kruisen onze paden en nooit gaat Dip onopgemerkt voorbij. Integendeel, hij zwaait de scepter als geen ander. In een oogwenk maakt hij van mij een ander mens. Hoe heilig ik ook overtuigd ben van geluk en verbondenheid, hij brengt mijn overtuiging aan het wankelen. Dip komt langs en … weg gelukkig gevoel, weg verbondenheid met wat of wie dan ook. Hij is dominant en eist alle aandacht voor zichzelf op. En helaas gelooft Dip in de verste verte niet in mij en dat maakt hij voortdurend duidelijk. Ik kan hooguit twijfelen aan de roddels over mezelf, die hij me voortdurend in het oor fluistert. En dat probeer ik dan ook met het beetje kracht dat me nog rest. Want Dip is vermoeiend. Hij heeft ADHD en is dag en nacht in de weer om te bewijzen dat ik waardeloos ben.

Een slordige twintig jaar geleden kwam Dip veel vaker langs. Hij is ooit enkele jaren gebleven. Kort daarvoor had ik een dubbele latrelatie met Dip en Euforie. Dat was pas echt vermoeiend … Voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving. Euforie was nauwelijks vertrokken of Dip stak zijn neus al aan het venster. Nooit kwamen ze samen. Ik denk niet dat ze elkaar zelfs ooit hebben ontmoet. Ik weet niet waarom ze beiden voor mij zijn gevallen. Of neen, het was vooral ik die viel.

Hoewel Dip momenteel duidelijk zijn intrek weer heeft genomen, blijf ik diep vanbinnen geloven dat ieder mens het vermogen heeft om zijn of haar leven in eigen handen te nemen en er iets van te maken. De dagen mogen dan wel donker zijn, de bomen mogen botten en de bladeren mogen vallen, Dip is niet meer dan een lastige gast, die op doorreis is. Helaas heeft hij de sleutel van de kamer in mijn hoofd en als hij op bezoek komt, dan heb ik het geweten … Zoals gebruikelijk had ik mijn voorwoord graag afgesloten met een positieve noot, maar daar is Dip mee aan de haal. Hopelijk krijgt hij ze niet gekraakt!

Meer lezen: Fik@mensenzijnmedia.be