Pandemie. Het eerste woord tikken we in op een zonnige zondag, midden maart. Wanneer u dit leest, is het 6 weken later. Misschien is het coronavirus op dat moment overgewaaid. Misschien bevinden we ons begin mei nog in volle crisis. Misschien hebben we al een flink deel van de bevolking in alle intimiteit begraven. Neem me dus niet kwalijk dat ik over 6 weken naïef of grof klink. Excuus dat ik het allemaal niet weet, net zoals of wellicht veel minder dan de virologen die ons onafgebroken voeden met hun verontrustende expertise. In elk geval: nu, op de drempel van de lente, grijpen verbazing en bezorgdheid wild om zich heen. De hele dag aanhoren we rare frontberichten en zien we vervreemdende beelden.
Zwaaiverbod in de omgeving van rusthuizen, omdat sommige bewoners afgunstig worden. Een leeg parlement. Een eenzame, biddende paus op het Sint-Pietersplein. 80-jarigen worden weggehaald van de beademingstoestellen. De kandidaten voor Miss België moeten zichzelf thuis in bikini filmen. Een dunne krant met 95% coronanieuws. Hoge sterfte in zorginstellingen en serviceflats. De lage-emissiezone opgeheven. Nauwelijks reizigers op bussen, trams en treinen. Lege snelwegen. Geen vliegtuigen. Doopsel- en huwelijksplechtigheden worden geschrapt. Geen missen meer. Misschien doet Andreas zijn eerste communie nog wel in september. We schrappen voorlopig het geplande feest. Politiecontrole en zware boetes met onmiddellijke inning. Je mag alleen naar het werk, de apotheek, de voedingswinkel. Toen we alle vier -mama, papa en de kids- op een bank in onze buurt zaten, vroegen we ons af: “Begaan we nu een overtreding?” Een minder prangende vraag dan “Wie is besmet?”, “Hoe weet je dat nu echt?”, “Kan ik het virus doorgeven?” The Hidden Enemy. Misschien brengen de antwoorden ons wel tot nieuwe gewoonten en een nieuwe moraal.
De kinderen zijn alvast 5 weken thuis vanaf 16 maart. Paasexamens geschorst. Massa’s taken van goedbedoelende directies en leraren, via internet. Slaagt iedere thuisblijvende of thuiswerkende papa of mama erin dat onbestemde plan in goede banen te leiden? Digitale vragen en skype kunnen natuurlijk wel, maar een ideaal leerproces is het allerminst. Toch de wekker zetten. Organisatie en planning zijn nodig. Die moeten de aartsmoeilijke overgangen van vakantiegevoel naar studie reguleren. Winkels dicht, net als bioscopen, musea, restaurants, cafés, pretparken en zelfs speeltuinen. Geen bezoekjes, uitstappen of reizen. Alles moet, 7 dagen per week, binnen de veilige grenzen van huis en tuin. My home is my castle. Neen, geen ‘kot’, Maggie. Gelukkig kunnen we daar voetballen, basketten, ravotten en samen dingen doen die we nog nooit deden, zoals het lekke wiel van de kruiwagen vervangen of wuiven naar oma en opa, veilig op hun terras.
Het cijfer van de 35.000 doden (31 maart) valt nog mee. Zeker in vergelijking met vorige epidemieën: de Aziatische griep eiste een miljoen doden, de Hongkonggriep 700.000. Maar de onbeschermde landen in Afrika en Zuid-Amerika moeten nog volgen. Zelfs Trump beschouwt een beperking tot 200.000 doden in de VS als een succes. Hij gelooft waarschijnlijk niet in de complottheorie, dat Rusland het virus afvuurde op het Westen. Misschien stilaan wel in de interpretatie dat corona een wraak is van de natuur en een afstraffing van de mondiale overbevolking en de klimaatschending. In elk geval: de tijd staat stil. Wielerwedstrijden, voetbal, Olympische Spelen, zomerfestivals geschrapt of uitgesteld. China herstelde zich na 16 weken. Zullen we ook 16 weken tellen vanaf 1 maart, toen het Belgische noodplan werd geproclameerd? We zouden dan weer vakantieplannen kunnen maken. Ik ben wat verdikt. Mijn haar is lang -a lookalike van Beethoven-. Mijn liefste vrouw is het allesbepalende en heldhaftige contact met de buitenwereld. Zij is het die in de rij staat voor de apotheek en zich mengt in de rooftochten van de hamsterende primaten die zich wijdarms op het wc-papier storten.
Alle dagen lijken op elkaar, maar deze momentopname besluiten we op 31 maart met de Pastorale van de betreurde Liesbeth List. Een bewijs dat liefde en creativiteit de apocalyps overwinnen. Beginnen we liefst een nieuwe tijdrekening. 2030 wordt: 10 jaar n.c. -na corona-. We kijken bewonderend en dankbaar naar de zorgverleners, troostend naar wie werkloos werd, aanmoedigend naar wie zijn economische activiteiten moest stilleggen, naar studenten die rimpelloos willen afstuderen en politici die de staatsschuld zien pieken, inlevend naar wie ziek werd of een naaste verloor, opbeurend naar wie bang en wantrouwig werd. We zijn nu eenmaal kwetsbaar. Kwetsbaar als individu, als gezin, groep, ras. Vanaf de kleine ‘ik’ tot de integrale wereldbevolking van 7,7 miljard mensen. Kwetsbaar in wat we zijn, wat we ondernemen, plannen en wensen. Misschien kunnen dat besef en deze solidariteit ons redden. Opnieuw beginnen biedt altijd nieuwe kansen.
“Dromen hebben geen vervaldatum. Adem diep in … en begin opnieuw.” (picuki.com)
